به دست و تیغ کسی خون من حنابسته ست

به حیرتم که عجب تهمت بجا بسته ست

ز جیب ناز خطش سر برون نمی آرد

ز بسکه عهد به خلوتگه حیا بسته ست

زه قبای بتی غنچه کرد دلها را

که حسنش ازرگ گل بند بر قبا بسته ست

غبار من همه تن بال حسرت است اما

ادب همان ره پرواز مدعا بسته ست

به وادی طلبت نارسایی عجزیم

که هرکه رفته زخود خویش را به ما بسته ست

امیدهاست که جز سجده ام نفرماید

کسی که خاصیت عجز برگیا بسته ست

تن از بساط حریرم چه گونه بندد طرف

که دل به سلسلهٔ نقش بوریا بسته ست

نگاه حسرتم و نیست تاب پروازم

که حیرت از مژه ام بال بر قفابسته ست

گداخت حیرت نقاش رنگ تصویرم

که نقش هستی من بی نفس چرا بسته ست

مگربه آتش دل التجا برم چوسپند

که بی زبانم وکارم به ناله وابسته ست

چو شمع تا به فنا هیچ جا نیاسایم

مرا سری ست که احرام نقش پا بسته ست

مگر ز زلف تو دارد طریق بست وگشاد

گه بیدل اینهمه مضمون دلگشا بسته ست